Do you:
feel afraid of your partner much of the time?
avoid certain topics out of fear of angering your partner?Does your partner:
humiliate or yell at you?
1) You're afraid to tell your partner about a normal happening - your car needs brakes, your boss made you work overtime - because you're not sure how he will react.
2) When you do talk to your significant other, he puts you down and makes you feel stupid.
3) You make yourself available to your partner no matter what the personal cost - just to avoid a confrontation.
4) You no longer want to bring your significant other around your friends or family because you're afraid he will berate you and humiliate you in front of your loved ones.
5) You've begun to believe that you're the crazy one -- that you're the one with the problem.
6) When talking about an accomplishment - a promotion or something equally exciting - your partner sneers at you, putting you down, mocking your achievement rather than celebrating it.
7) You feel helpless, like you're trapped in the relationship.
8) Your partner treats you like an object, like property, not like a person with real feelings.
9) Your partner keeps a tight control on all things: money, the phone, using the car, who you see and what you do.
10) If you fight back, your significant other blames you for the abusive behavior. "If you weren't so dumb, I wouldn't have to yell at you."
11) You've begun to see yourself as worthless -- just like your partner tells you you are.
12) You'll go out of your way to please your significant other, no matter how much you have to sacrifice. If that means staying up all night to wash the floor, so be it. It beats the "lecture."
13) You're in complete isolation. Your partner doesn't want you around your friends or family and has convinced you that THEY are the ones who are abusive to you - not him.
14) You've begun to feel as though you deserve to be treated badly. If you were a better person, you wouldn't make him so mad!
15) You find yourself having to rush to his defense whenever he is brought up in conversation. You make excuses for his behavior regardless of the situation.
"We can not do anything about it. So we are going to stop being upset about it, right now!"
Said the advisor!
Information-theoretic model of speed-accuracy tradeoff... only if I had any space left in the first line of my to-do list...
امسال روز زن با یه جور فمینیسم جدید آشنا شدم. نه از این فمینیسم ترسناک ها که موهاشون رو کوتاه کوتاه می کنن و کت شلوار با کراوات می پوشند و حساب کتاب همه حق های ضایع شده جنسیتشون رو با جزئیات دارند و خشم و انتقام گیری و حق طلبی، همه زندگی شون رو پر می کنه...
یکی میگفت به این مدل جدید، میگن فمینیست انکاری... زن هایی که روی پای خودشون می ایستن. تو خونه نشستن و استراحت کردن رو حق خودشون نمی دونن... صبح تا شب هر کدوم یه جایی یه جوری جون می کنن و منت سر عالم و آدم هم نمی ذارن که انگار هر کاری که می کنن لطف سر عالمه. حتی درس خوندن و کار کردن رو حق خودشون هم نمی دونن که بخوان بابتش بجنگند. اونقدر طبیعی و بدیهی می دونن این زندگی رو که اصلا می ترسن انگ فمینیست بخورن که یعنی مگه اصلا شکی هست که این مدل زندگی سالمه که بخوان بابتش هم بجنگن. پریود هم می شن و دهنشون سرویس میشه که با کمر درد و هزار تا بلای دیگه، همون قدر کار کنند که همیشه می کنند. عادت کرده اند به این دهن سرویسی و اضافه کار اجباری حساب میشه واسشون. سر کار harass هم می شن، اونقدر هم سرشون شلوغه که حواسشون نیست خیلی وقتها و درگیر کار و زندگی شون، این چیزها رو هم رد می کنن. کمپین هم واسه مبارزه نمی ذارن. فقط به زندگی ای که سالم می دونن ادامه می دن.
عاشق هم می شن. واسه عشقشون تب هم می کنن. واسه عشقشون خیلی کارها می کنن که چون مجبور نیستن، هیچ کس توقع نداره بکنن.. از عاشقیشونه که واسه عشقشون همه کار می کنن. بعد هم که از عشقشون می گذرن، هنوز عاشق می مونن، می گذرن. گریه هم زیاد می کنن. فمینیست نیستن که گریه کردن عارشون باشه. می گذرن و عاشق می مونن. پا نمیشن واسه گذشتن از عشقشون و دردسون دیوونه بازی در بیارن. وان نایت استند لازم ندارن. فوق فوقش، نصفه شب آهنگ می ذارن تا صبح می رقصن باهاش. یا دم به دقیقه می رن استخر. دیوونه بازیشون هم همین قدره.
دلشون هوای بچه هم می کنه. فمینیست نیستن که این چیزها رو کسر شانشون بدونن. واسه بچه شون رویا هم می سازن. نه از اونها که اگه بچه ام پسر بود، دکتر می شه، اگه دختر بود، پرینسس. رویا می سازن که تا وقتی بچه دار شن، اونقدر آدم های قابلی هستن که واسه بچه هاشون مادر خوبی باشن. رویاشون خوب بودنه.
مرد هم می خوان. مرد رو واسه شونه هاش می خوان که واسشون مرکز دنیا باشه. که از شونه های مردشون دنیا رو فتح کنن. وقتی همه چیز خراب و داغونه، مرد می خوان. نه که سوار سفیدپوش بیاد همه چیز رو حل کنه. مرد می خوان که وقتی همه چیز خراب شد، پیشونی شون رو ببوسه و بعد خودشون برن همه چیز رو حل کنن... دلشون هم واسه مردشون میره. فمینیست نیستن که شرمشون بیاد از دلباختگی شون...
کار می کنن، خیلی خیلی کار می کنن. یه جور عطش خطرناکی دارن. جاه طلبی پول و مقام نیست همیشه. دیوونه خلق کردن هستن. تشنه لحظات آفرینششون هستن. لحظات خالص یکی شدن با مخلوقشون. حاضرن صبح تا شب، همه جوره جون بکنن تا به اون لحظات پاک آفرینششون برسن....
الانه می بینم که عاشقی عجیب شیدا می کنه... عجیب ویران می کنه.. می بازه و می بازونه و کم کم کم کم فرسوده می کنه... الانه که یواش یواش یاد مینای قبل عاشقی می افتم.. که الکی شاد بود و فعال بود و جاه طلب بود و پر اشتباه بود و ... که تنها بود، اما سرافکنده نبود... که وسواس و آبسشن خوب بودن، به اندازه کافی خوب بودن، هنوز شخصیتشو ازش نگرفته بود... و شاید اونطوری حتی خیلی خوبتر بود.. خودش بود...
می دونم... می دونم که یه روزی مردی توی زندگی ام می آد که از لرزش قلبش وقتی صورتمو تو دستش داره نمی ترسه... که کنارم قدم می زنه و حتی اگه لازم باشه از جدل با خودش خسته نمی شه.. که وقتی کنارش هستم و سکوت می شه، نمی خواد هر جای دیگه ای باشه... که از موندن وحشت نداره...
پی نوشت: سه شاخه گل رز خشک شده دارم که یک ساله نگهشون داشته ام. دوست دارم یه روز که از سر کار برمی گردم، دیگه سر جای همیشگی شون نباشن! نه که دور انداخته شن یا فرستاده بشن جای دیگه ای... دوست دارم مثل مسیح عروج کنن....
روی دور گیجی هستم. از اون موقع ها که خیلی پیش می آد وسط جمله ام یادم می ره موضوع صحبت اصلا چی هست.. موبایلمو گم می کنم و حداقل روزی یه قرار یا سخنرانی یا کلاس رو فراموش می کنم... حتی متوجه نیستم چقدر از بیرون معلومه که گیجم. نمی فهمم که تظاهر کردن هام به اینکه همه چی آرومه، من چقدر خوشحالم، چقدر تابلوه! فقط و فقط کار خیلی خیلی سخت می تونه کمی باعث بشه تمرکز کنم...
خودم نمی دونم حواسم کجاست. حتی نمی دونم خوشحالم یا ناراحت. یه مواقعی نگران می شم که نکنه یه بلایی سر خودم بیارم، اما بعد می بینم که وقتی تنها تو آسانسور هستم، واسه خودم می رقصم و آواز می خونم. به نظر واقعا خوشحال می آم....
این وسط تنها چیزی که کمک می کنه تعادلمو حفظ کنم، ذکر گفتنه! هزاران بار در روز یه جمله رو تکرار می کنم. کوچکترین ایده ای ندارم که این جمله چه معنی ای دقیقا برام داره، حتی نمی دونم که منو یاد چیزی یا کسی می اندازه یا نه.... فقط و فقط هزاران بار در روز تکرارش می کنم.. ده ها بار روی کاغذ می نویسمش و مطمئن می شم که همه چیز سر جاشه! یا شاید هم هیچی سر جاش نیست، اما انگار تا هروقت که این جمله رو تکرار کنم، همه چی آروم سر جاش می مونه... آروم میشم...
ساغر ما که حریفان دگر می نوشند
ما تحمل نکنیم گر تو روا می داری
کشف کرده ام که یکی از مهم ترین پدیده هایی که باعث احساس self-insufficiency من می شه اینه که وقتی یه مدت طولانی دنبال حل یک مسئله، اثبات یک قضیه یا جواب یک سوال هستم و گیر داده ام و بعد کلی به در و دیوار زدن، بالاخره جواب رو پیدا می کنم، اصولا بیشتر از سه ثانیه خوشحال نیستم. بعدش می شینم غصه خوردن که اینکه تمام این مدت جلوی چشمم بود و چرا زودتر ندیده بودمش و من چرا اینقدر اسکلم و این چه وضعشه....
سالها پیش یکی سعی کرد منو متقاعد کنه که پیامبر نیستم. حالا باید یکی پیدا شه توجیهم کنه که خدا نیستم...
که من بگم صنما جفا رها کن و تو باز نفهمی و مسخره بازی در بیاری و من بدونم که نه من ماندنی هستم، نه تو! آنچه ماندنی است، ورای من و تو است و تو باز طبق معمول نفهمی...
خشم ... خشم... خشم... خشم ... خشم....خشم آلوده... خشم گزنده... خشم ناپاک...
به بچه های پنج ساله فکر می کنم... به بچه های پنج ساله فکر می کنم و دیوانه می شوم از خشم... به زندان.. به جنگ... به بمباران... به آدمهای معمولی... به خانواده ام... به این همه نگاه منتظر... به این همه ناامیدی... به تمام آنچه از دست می رود... به تمام آنچه هیچ وقت به دست نیامد... به نفس های منقطع... به قدم های سنگین... به این همه چشم خشک از اشک... به بچه های پنج ساله فکر می کنم...
خشم ناپاک...
بنا نبود، اینطور باشد... بنا نبود بدون تو، بدون روبا، من به مرداب پناه برم... بنا نبود آلوده شوم.. آلوده خشم ناپاک...
فرو خوردن خشم... خشم فرو خورده.... غم... زندگی... صبح... غم... زندگی... قانون بقای زندگی... قانون ابدیت پاکی... بغض فرو خورده... روزمرگی... روزمرگی ناآلوده... اشک پاک.... غرق می شوم... غرق می شوم...غرق می شوم....
به فدای چشم مستت....
In my opinion, in any respectable dictionary, Rodin's works should be mentioned in the definition of the word "sensuality".
که شاید باید یه مدت نباشه و بد باشه و کم باشه و تو فکر کنی رفته و تموم شده و جای دیگه با کسان دیگه سخت مشغول فکر نکردن به تو داره خوش می گذرونه و غمگین شی و عصبانی شی و خمشگین از این همه بی عدالتی باشی و بی حوصله و افسرده شی و تصمیم بگیری بگذری و بگذری که...
که ببینی بعد از همه اینها، هنوز اسمش هم روشنایی واست و هنوز خوشبختی که تو زندگی ات بوده و هنوز وقتی حواست پرته باهاش حرف بزنی و هنوز هر برف جدیدی دیوانه ات کنه که کاش مواظب خودش باشه و کاش سرما نخورده باشه و کاش می تونستی بهش بگی مراقب خودش باشه که تو جاده های برفی تصادف نکنه و وسواس داشته باشی که نکنه گناهی انجام بدی، یا کاری کنی که بفهمه که شاید لیاقتش رو نداری....
و ته تهش هم بدونی که اون هم داره همین فکرها رو می کنه. اون هم لحظه ای نیست که دل تنگ نباشه و اون هم از ترس آزار دادنت، خودشو ملامت می کنه، اون هم به هر بهانه ای می آد نزدیک خونه ات که حداقل پنجره روشنت رو ببینه ، اون هم به همه خاطرات فکر می کنه، اون هم می ترسه که دیگه دوستش نداشته باشی، می ترسه که رفته باشی و تموم شده باشه و تو جای دیگه با کسان دیگه سخت مشغول فکر نکردن به اون داری خوش می گذرونی...
You find the light in your heart through love..
Pain reveals the devil in your soul...
Still, there is a moment.. There is a decision to be made...
دلم می خواد با هم باشیم و یکشنبه ظهر باشه و من یهو بگم پاشو دکور خونه رو عوض کنیم و تو بگی همین جوری که خوبه و من بگم خوبه ولی دلم می خواد عوض شه و تو نق بزنی و اما پاشی دکور خونه رو عوض کنیم و بعد از ظهرش روی مبلی که جاش عوض شده بشینیم و چایی بخوریم....
You, leaving me alone here, and the more I think, the more I realize how many mistakes I've made... I get to believe that maybe after all, I don't deserve you! As simple as that! Maybe I just don't deserve you for all my mistakes and impurities and weaknesses! And maybe it doesn't matter how I'd love to change, how I'd give up everything only for your good, how unimaginable it is not to be with you... as long as I don't deserve you, I won't get to have you by my side...
Maybe I lost my faith on the way! At some point, maybe I just stopped believing that someone like you could ever exist! And I just stopped deserving someone like you.. And now I'm drown in my sins... Wishing for a miracle, begging for salvation...
The truth is that I wouldn't hesitate to do anything to make him happy. I wouldn't mind at all getting hurt for him. I'd be happy just having him in my life, I'd be happy just thinking about him...
The truth is that he would do anything, absolutely anything to keep me from getting hurt. He would even hurt himself and me to protect me... protect me from himself...
The truth is that we're living in a world where even perfect love, even ultimate sacrifice, even absolute commitment to goodness are not enough...
Still, damn! I wish I was a better person...
فکر کن دلخوشی و هیجان زندگی آقات و کارت باشه! اون هم هروقت بری پیشش سر درد بگیره....
تازگی تکیه کلامش این شده که من نمی دونم این مسئله رو چه جوری می خوای حل کنی! من که نمی تونم!!!!