ایمان به تقدیر مغلوب ایمان به خویشتن خواهد بود....

یه پست خیلی خیلی طولانی راجع به انتخاب های آدمها تو زندگی دارم که چون خیلی دوست دارم که خوب بشه، دلم نمی آد بنویسمش و هر چی دیرتر می شه مفصل تر میشه... خلاصه که فیلم the king's speech بدون شک شاهکاره و همه چیز از Collin Firth شروع می شه و با همون هم تموم می شه...

میخوام بگم همه چی دست خودمونه... باورمون نمیشه که چقدر همه چیز دست خودمونه... چقدر وحشتناک همه چیز و همه چیز فقط و فقط نتیجه انتخاب ها ی خودمونه و اگه می دونستیم چقدر مسئولیت رو دوشمون هست، شاید جور دیگه ای زندگی می کردیم... شاید جور دیگه ای فکر می کردیم...

فردای روزگار، یک روز اتفاقی که داریم توی آیینه خودمون رو نگاه می کنیم و موهامون رو شونه می زنیم یا صورتمون رو می شوریم، یهو همه چی جلوی چشممون جرقه می زنه و سیر تحولات همه چیز جلوی چشممون زنده می شه و انگار که فرو ریختن دونه های دومینو رو ببینیم و تصویری که دومینو ها ساخته اند یهو جلوی چشممون می آد و یهو متوجه می شویم که تو تمام این مدت مشغول دونه دونه گذاشتن این دومینو ها بوده ایم و الان مسئولیت تک تک پیکسل های این تصویر با خودمونه و از همه بدتر که پیکسل به پیکسلش رو خودمون در کمال هوشیاری انتخاب کرده ایم.... 

بزرگترین آرزوم اینه که تو اون لحظه بتونم لبخند بزنم ...

قرص های anti depressant ام رو گرفتم... هنوز ازشون استفاده نکردم اما همین که واقعا رفتم با دکترم به طور جدی حرف زدم و لزوم وجود یک راه حل رو به رسمیت شناختم خیلی قدم بزرگی بود... واقعیت اینه که اصلا اصلا دلم نمی خواست به این مرحله برسم، اما همیشه همه چیز اونطور که ما دوست داریم نیست... گاهی باید تحمل کرد... گاهی باید تغییر داد... گاهی باید کمک خواست... اما....

ایمان به تقدیر مغلوب ایمان به خویشتن خواهد بود....