take a breath

Life is all about a nonconvex optimization with an empty feasible set!

من هرچی و هرکی بشم، تصویر فردا احتمالا تا همیشه باهام خواهد بود. بدیش اینه که نتیجه document خواهد شد و می دونم که در بهترین حالت هم نمی تونم خیلی طولانی مدت به خودم افتخار کنم...

دوست دارم آروم باشم و بگم Let's hope for the best ... اما می دونم که نمیشه. مدتهاست بابت اتفاقات خیلی کوچکتر از این، نفس کشیدن هم فراموش می کنم، الان که دیگه از هیجان دارم نابود می شم...

کاش حداقل اینقدر publicly, document نمی شد!

اون feasible set لعنتی تقریبا همیشه به خاطر time constraint خالی میشه! یعنی یا باید زمان رو کش بیاری، یا شونصد تا شرط دیگه رو relax کنی!

کاش بودی و عاقل اندر مینا نگاهم می کردی و مثل قدیم ها می گفتی تنها گیجی که نمیفهمه که خوبم، خودمم!

آروم نیستم