آتش

تا تو در هوا باشی، در خاک.

                    تا تو را تنفس کنم. بر تو سجده برم.

                                                      که تو والاترینی.

تا بیشتر باشی...

                 از من، از دنیای من، از فکر من!

و من تو را ببینم و به دنیایت راه یابم.

تا تو را که نور آفریدی با دستان ناتوانی من، تا تو را که فریاد کردی بر من، بر منِ خاکی 

                                               بر منِ از تو،

                                                    ببینم و صدایت رابشنوم.

و تا گرمایت مرا، سردی مرا ذوب کند. 

             یخ مرا آب کند و من بر خاک نفوذ کنم و تبخیر شوم، بخار آب باشم. 

                                               تا از ابر، باران ببارد و تو را خنک کند.

تا من و تو دست به دست هم آن چنان که می توانیم آباد کنیم.

                                       آن چه را که می توانیم بسازیم.

من پا به درون تو گذاشتم!

                و آتش به گداختگی خورشید و به تفتگی آتشفشان،

                      همچون گلستان سرد شد!

                      معطر و خوشبو!