کافه سیاه و سپید

از گذر خدا تا گذر خدا..... خیلی هم پر بیراه نیست....

خیلی اتفاقات داره می افته! طبق معمول وقتی وسطشون هستم دستم به documentation نمی ره! الان بیشتر از همیشه می دونم چقدر این کارم بده! ولی واقعا دستم نمیره! 

فشار زیادی رومه! هر چی از دنیای خارج مستقل تر و آزادتر می شم (که الان داره این اتفاق با سرعت وحشتناکی تو خیلی قسمتهای زندگی ام می افته)، خودم بیشتر به خودم سخت می گیرم! اگه حوادث خوش یمن این اواخر همین طور ادامه پیدا کنه به زودی دنیا هر چی که ازش انتظار دارم رو در اختیارم قرار می ده و من می مونم و یه کوهستان مسئولیت و باقی عواقب! همیشه می دونستم که تنها کسی که واقعا باید ازش بترسم خودم هستم!

فردا reunion ه! فردا، از قلب ظلمتها، نور و گرمی بر میخیزد...

یک عده آدم جذاب نخواهند اومد و من دقیقا با دلیل این کارشون ارتباط بر قرار می کنم!(نباید دنبال چیزی باشی که می دونی هیچ وقت بد نمی گرده! این جستجوی ابلهانه می تونه خاطرات مقدس رو هم خاکستر کنه) ولی موضوع همون چیزیه که کلی با هادی راجع بهش حرف زدم! ما اونقدر ابله نیستیم که چنگ بندازیم به گذشته ای که به هیچ قیمتی هیچ وقت مطلقا بر نمی گرده! ولی این فرق داره با فراموش کردنش! باید به خاطر سپرد! نه به خاطر صرفا تجربه اش، به خاطر اینکه اینها دقیقا خود ما رو می سازن! فراموش کردنشون به معنی گم کردن خیلی چیزهاست (یه روز به خودت میای میبینی تو  یه رختخواب غریبه بیدار شدی و هیچ ایده ای نداری که آدمی که از آیینه حموم بهت نگاه می کنه چیه!!!)

ولی خب... به دفعات اثبات شده که یه چیزی مثل  arthur.blogsky.com چبز مفیدی میتونه در این زمینه باشه ولی اصلا کافی نیست.

 اون موقع است که ضرورت ها رو می بینی: ضرورت چهار تا رفیق قدیمی تعطیل که باهاشون بری شام بخوری و چهار ساعت دری وری بگی که بعد مدتها صدای خنده خودت یادت بیاد. ضرورت reunion که بتونی باز صدای لرزش صداتو بشنوی. ضرورت کافه سیاه و سپید که یه ظهر تابستون بشه یه خاطره تو اعماق قلبت، یه حس تو نوک انگشتهات، بشه گذر خدا، ضرورت یه کارت تبریک خیلی قدیمی که اون قدر یهو زنده بشه که اشک این سالها رو پیدا کنه، ضرورت یک عکس که واست مهمتر از شناسنامه ات باشه..

ضرورت چشمهایش..... که بتونی باشی!